καταφρονέω

Ancient Greek

Etymology

From κατά (katá, “downwards”) + φρονέω (phronéō, “to think, to be arrogant”)

Pronunciation

(deprecated template usage)

• (5th BC Attic) IPA^(key): /katapʰronéɔ͜ɔ/

• (1st BC Egyptian) IPA^(key): /katapʰronɛ́oː/

• (4th AD Koine) IPA^(key): /kataɸronéo/

• (10th AD Byzantine) IPA^(key): /katafronéo/

• (15th AD Constantinopolitan) IPA^(key): /katafɾonéo/

Verb

καταφρονέω • (kataphronéō)

1. to look down on, think slightly of
   • 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 4.134
   • 405 BCE, Euripides, The Bacchae 199
   • 445 BCE – 380 BCE, Lysias, Collected Works 12.78
   • 400 BCE – 387 BCE, Plato, Apology 28C
   • 380 BCE, Plato, Gorgias 512C
   • 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Cynegeticus 1.18
   • 408 BCE – 334 BCE, Antiphanes Comicus, Unknown Work 43
   • 342 BCE – 290 BCE, Menander, The Helmsmen 10
   • 342 BCE – 290 BCE, Menander, The Woman From Boeotia 1
   1. (with accusative) to regard slightly, despise
      • 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 8.10
      • 405 BCE, Euripides, The Bacchae 503
      • 460 BCE – 395 BCE, Thucydides, History of the Peloponnesian War 6.34
      • 460 BCE – 395 BCE, Thucydides, History of the Peloponnesian War 8.8
      • 380 BCE, Plato, The Republic 556D
      • 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Hellenica 7.4.30
   2. to be disdainful, deal contemptuously
      • 460 BCE – 395 BCE, Thucydides, History of the Peloponnesian War 2.11
      • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Rhetoric 1378B.15
      • 60 BCE – 7 BCE, Dionysius of Halicarnassus, Roman Antiquities 5.44
      • 405 BCE, Euripides, The Bacchae 199
   3. (with infinitive) to think contemptuously that..., to presume
      • 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 1.66
      • 460 BCE – 395 BCE, Thucydides, History of the Peloponnesian War 3.83
2. (with accusative, only in Ionian writers) to fix one's thoughts upon, aim at
   • 460 BCE – 420 BCE, Herodotus, Histories 1.59
   • 408 BCE – 334 BCE, Antiphanes Comicus, Archon 1.5
3. to come to one's senses
   • 460 BCE – 370 BCE, Hippocrates, On the Sacred Disease 15
   • 460 BCE – 370 BCE, Hippocrates, On the Nature of the Woman 3

Inflection

(deprecated template usage)

    Present: καταφρονῶ, καταφρονοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	καταφρονῶ	καταφρονεῖς	καταφρονεῖ	καταφρονεῖτον	καταφρονεῖτον	καταφρονοῦμεν	καταφρονεῖτε	καταφρονοῦσῐ(ν)
	subjunctive	καταφρονῶ	καταφρονῇς	καταφρονῇ	καταφρονῆτον	καταφρονῆτον	καταφρονῶμεν	καταφρονῆτε	καταφρονῶσῐ(ν)
	optative	καταφρονοίην/ καταφρονοῖμῐ	καταφρονοίης/ καταφρονοῖς	καταφρονοίη/ καταφρονοῖ	καταφρονοίητον/ καταφρονοῖτον	καταφρονοιήτην/ καταφρονοίτην	καταφρονοίημεν/ καταφρονοῖμεν	καταφρονοίητε/ καταφρονοῖτε	καταφρονοίησᾰν/ καταφρονοῖεν
	imperative		καταπρόνει	καταφρονείτω	καταφρονεῖτον	καταφρονείτων		καταφρονεῖτε	καταφρονούντων
middle/ passive	indicative	καταφρονοῦμαι	καταφρονῇ/ καταφρονεῖ	καταφρονεῖται	καταφρονεῖσθον	καταφρονεῖσθον	καταφρονούμεθᾰ	καταφρονεῖσθε	καταφρονοῦνται
	subjunctive	καταφρονῶμαι	καταφρονῇ	καταφρονῆται	καταφρονῆσθον	καταφρονῆσθον	καταφρονώμεθᾰ	καταφρονῆσθε	καταφρονῶνται
	optative	καταφρονοίμην	καταφρονοῖο	καταφρονοῖτο	καταφρονοῖσθον	καταφρονοίσθην	καταφρονοίμεθᾰ	καταφρονοῖσθε	καταφρονοῖντο
	imperative		καταφρονοῦ	καταφρονείσθω	καταφρονεῖσθον	καταφρονείσθων		καταφρονεῖσθε	καταφρονείσθων
		active				middle/passive
infinitive		καταφρονεῖν				καταφρονεῖσθαι
participle		καταφρονῶν, καταφρονοῦσᾰ, καταφρονοῦν				καταφρονούμενος, καταφρονουμένη, καταφρονούμενον

    Present: καταφρονέω, καταφρονέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
present		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	καταφρονέω	καταφρονέεις	καταφρονέει	καταφρονέετον	καταφρονέετον	καταφρονέομεν	καταφρονέετε	καταφρονέουσῐ(ν)
	subjunctive	καταφρονέω	καταφρονέῃς	καταφρονέῃ	καταφρονέητον	καταφρονέητον	καταφρονέωμεν	καταφρονέητε	καταφρονέωσῐ(ν)
	optative	καταφρονέοιμῐ	καταφρονέοις	καταφρονέοι	καταφρονέοιτον	καταφρονεοίτην	καταφρονέοιμεν	καταφρονέοιτε	καταφρονέοιεν
	imperative		καταπρόνεε	καταφρονεέτω	καταφρονεετον	καταφρονεέτων		καταφρονεετε	καταφρονεόντων
middle/ passive	indicative	καταφρονέομαι	καταφρονέει/ καταφρονέῃ	καταφρονέεται	καταφρονέεσθον	καταφρονέεσθον	καταφρονεόμεθᾰ	καταφρονέεσθε	καταφρονέονται
	subjunctive	καταφρονέωμαι	καταφρονέῃ	καταφρονέηται	καταφρονέησθον	καταφρονέησθον	καταφρονεώμεθᾰ	καταφρονέησθε	καταφρονέωνται
	optative	καταφρονεοίμην	καταφρονέοιο	καταφρονέοιτο	καταφρονέοισθον	καταφρονεοίσθην	καταφρονεοίμεθᾰ	καταφρονέοισθε	καταφρονέοιντο
	imperative		καταφρονέου	καταφρονεέσθω	καταφρονέεσθον	καταφρονεέσθων		καταφρονέεσθε	καταφρονεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		καταφρονέειν				καταφρονέεσθαι
participle		καταφρονέων, καταφρονέουσᾰ, καταπρόνεον				καταφρονεόμενος, καταφρονεομένη, καταφρονεόμενον

(deprecated template usage)

    Future: καταφρονήσω, καταφρονήσομαι, καταφρονηθήσομαι

number		singular			dual		plural
future		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	καταφρονήσω	καταφρονήσεις	καταφρονήσει	καταφρονήσετον	καταφρονήσετον	καταφρονήσομεν	καταφρονήσετε	καταφρονήσουσῐ(ν)
	optative	καταφρονήσοιμῐ	καταφρονήσοις	καταφρονήσοι	καταφρονήσοιτον	καταφρονησοίτην	καταφρονήσοιμεν	καταφρονήσοιτε	καταφρονήσοιεν
middle	indicative	καταφρονήσομαι	καταφρονήσει/ καταφρονήσῃ	καταφρονήσεται	καταφρονήσεσθον	καταφρονήσεσθον	καταφρονησόμεθᾰ	καταφρονήσεσθε	καταφρονήσονται
	optative	καταφρονησοίμην	καταφρονήσοιο	καταφρονήσοιτο	καταφρονήσοισθον	καταφρονησοίσθην	καταφρονησοίμεθᾰ	καταφρονήσοισθε	καταφρονήσοιντο
passive	indicative	καταφρονηθήσομαι	καταφρονηθήσει/ καταφρονηθήσῃ	καταφρονηθήσεται	καταφρονηθήσεσθον	καταφρονηθήσεσθον	καταφρονηθησόμεθᾰ	καταφρονηθήσεσθε	καταφρονηθήσονται
	optative	καταφρονηθησοίμην	καταφρονηθήσοιο	καταφρονηθήσοιτο	καταφρονηθήσοισθον	καταφρονηθησοίσθην	καταφρονηθησοίμεθᾰ	καταφρονηθήσοισθε	καταφρονηθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		καταφρονήσειν			καταφρονήσεσθαι		καταφρονηθήσεσθαι
participle		καταφρονήσων, καταφρονήσουσᾰ, καταφρονῆσον			καταφρονησόμενος, καταφρονησομένη, καταφρονησόμενον		καταφρονηθησόμενος, καταφρονηθησομένη, καταφρονηθησόμενον

(deprecated template usage)

    Aorist: κατεφρονήθην

number		singular			dual		plural
aorist		first	second	third	second	third	first	second	third
passive	indicative	κατεφρονήθην	κατεφρονήθης	κατεφρονήθη	κατεφρονήθητον	κατεφρονηθήτην	κατεφρονήθημεν	κατεφρονήθητε	κατεφρονήθησαν
	subjunctive	καταφρονηθῶ	καταφρονηθῇς	καταφρονηθῇ	καταφρονηθῆτον	καταφρονηθῆτον	καταφρονηθῶμεν	καταφρονηθῆτε	καταφρονηθῶσῐ(ν)
	optative	καταφρονηθείην	καταφρονηθείης	καταφρονηθείη	καταφρονηθεῖτον/ καταφρονηθείητον	καταφρονηθείτην/ καταφρονηθειήτην	καταφρονηθεῖμεν/ καταφρονηθείημεν	καταφρονηθεῖτε/ καταφρονηθείητε	καταφρονηθεῖεν/ καταφρονηθείησαν
	imperative		καταφρονήθητι	καταφρονηθήτω	καταφρονήθητον	καταφρονηθήτων		καταφρονήθητε	καταφρονηθέντων
		infinitive				participle
passive		καταφρονηθῆναι				καταφρονηθείς, καταφρονηθεῖσα, καταφρονηθέν

Derived terms

• καταφρονητής (kataphronētḗs)

References

• G2706 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible
• καταφρονέω in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
• “καταφρονέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press