μίτος

Ancient Greek

Etymology

Maybe from Proto-Indo-European *mey- (“to bind”), like μίτρα (mítra).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /mí.tos/ → /ˈmi.tos/ → /ˈmi.tos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /mí.tos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈmi.tos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈmi.tos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈmi.tos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈmi.tos/

Noun

μίτος • (mítos) m (genitive μίτου); second declension

1. thread of the warp
2. thread of destiny
3. string of a lyre

Inflection

Second declension of ὁ μῐ́τος; τοῦ μῐ́του (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ μῐ́τος ho mítos	τὼ μῐ́τω tṑ mítō	οἱ μῐ́τοι hoi mítoi
Genitive	τοῦ μῐ́του toû mítou	τοῖν μῐ́τοιν toîn mítoin	τῶν μῐ́των tôn mítōn
Dative	τῷ μῐ́τῳ tôi mítōi	τοῖν μῐ́τοιν toîn mítoin	τοῖς μῐ́τοις toîs mítois
Accusative	τὸν μῐ́τον tòn míton	τὼ μῐ́τω tṑ mítō	τοὺς μῐ́τους toùs mítous
Vocative	μῐ́τε míte	μῐ́τω mítō	μῐ́τοι mítoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• δίμιτος (dímitos)
• λεπτόμιτος (leptómitos)
• μιτάριον (mitárion)
• μιτηρός (mitērós)
• μίτινοι (mítinoi)
• μιτίσκος (mitískos)
• μιτοεργός (mitoergós)
• μιτόομαι (mitóomai)
• μιτορραφής (mitorrhaphḗs)
• μιτώδης (mitṓdēs)
• πολύμιτος (polúmitos)
• τρίμιτος (trímitos)

 

Further reading

• “μίτος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “μίτος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• μίτος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette