flasa

See also: flaša, fľaša, and flåsa

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈflaːsa/
• Rhymes: -aːsa

Etymology 1

From Old Norse flasa, from a Proto-Germanic derivative of Proto-Indo-European *plē- (“to cut off, split off”), probably related to *pleh₂- (“flat”) and thus English flake, along with Faroese fles (“skerry”).

Noun

flasa f (genitive singular flösu, no plural)

1. dandruff

Etymology 2

See flas (“haste”)

Verb

flasa

1. (transitive, with preposition að) to rush into, to go into something hastily

Conjugation

flasa — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að flasa
supine (sagnbót)		flasað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		flasandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég flasa	við flösum	present (nútíð)	ég flasi	við flösum
	þú flasar	þið flasið		þú flasir	þið flasið
	hann, hún, það flasar	þeir, þær, þau flasa		hann, hún, það flasi	þeir, þær, þau flasi
past (þátíð)	ég flasaði	við flösuðum	past (þátíð)	ég flasaði	við flösuðum
	þú flasaðir	þið flösuðuð		þú flasaðir	þið flösuðuð
	hann, hún, það flasaði	þeir, þær, þau flösuðu		hann, hún, það flasaði	þeir, þær, þau flösuðu
imperative (boðháttur)	flasa (þú)	flasið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	flasaðu	flasiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Synonyms

• flana

---

Westrobothnian

Etymology

From , from a derivative of , probably related to *pleh₂- (“flat”) and thus English flake, along with Faroese fles (“skerry”).

Pronunciation 1

Verb

1. To peel.

Pronunciation 2

Noun

1. A careless woman, ditz.