invitus

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by WingerBot (talk | contribs) as of 08:20, 3 July 2022.
Jump to navigation Jump to search

Esperanto

Pronunciation

  • Audio:(file)

Verb

invitus

  1. conditional of inviti

Latin

Etymology

Uncertain origin:

Pronunciation

Adjective

invītus (feminine invīta, neuter invītum, superlative invītissimus); first/second-declension adjective

  1. unwilling, reluctant, against one’s will, in spite of me, without my consent
    Antonyms: intentus, prōmptus, intēnsus
    • 8 CE, Ovid, Fasti 4.851-852:
      ōsculaque adplicuit positō suprēma feretrō
      atque ait ‘invītō frāter adēmptē, valē!’
      And he gave the final kisses, with the bier having been set down, and he said: ‘‘My brother, having been taken against my will, farewell!’’
      (Romulus and Remus: In Ovid’s version, Romulus grieves the death of Remus who has been killed by Celer (builder).)

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative invītus invīta invītum invītī invītae invīta
Genitive invītī invītae invītī invītōrum invītārum invītōrum
Dative invītō invītō invītīs
Accusative invītum invītam invītum invītōs invītās invīta
Ablative invītō invītā invītō invītīs
Vocative invīte invīta invītum invītī invītae invīta

Descendants

References