Bożyc

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Old Polish

[edit]

Etymology

[edit]

Inherited from Proto-Slavic *božiťь. First attested in the 14th century.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): (10th–15th CE) /bɔʒʲɨt͡s/
  • IPA(key): (15th CE) /bɔʒʲɨt͡s/

Proper noun

[edit]

Bożyc m pers

  1. (attested in Lesser Poland) Son of God
    • 1937 [1407], Józef Birkenmajer, editor, Bogarodzica dziewica. Analiza tekstu, treści i formy[1], number A, Krakow:
      Twego dzela krzcziczela boszicze, vslisz glosi, naplen misli czlowecze
      [Twego dziela Krzciciela, Bożycze, usłysz głosy, napełń myśli człowiecze]

References

[edit]
  • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “bożyc”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN