antynomiczność

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Polish[edit]

Etymology[edit]

From antynomiczny +‎ -ość. First attested in 1910.[1][2]

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): /an.tɨ.nɔˈmit͡ʂ.nɔɕt͡ɕ/
  • (file)
  • Rhymes: -it͡ʂnɔɕt͡ɕ
  • Syllabification: an‧ty‧no‧micz‧ność

Noun[edit]

antynomiczność f

  1. (logic, philosophy) the quality of being antinomic

Declension[edit]

Related terms[edit]

adjective
noun

References[edit]

  1. ^ Krytyka: miesięcznik społeczny, naukowy i literacki[1], volume 12, numbers 7-12, Wacław Pasławski, 1910, page 258:Rozwija się też jakaś głęboka nieufność do rozumu, natury i rzeczywistości, podczas gdy z drugiej strony antynomiczność zaostrzonego myślenia występuje w całej pełni, albowiem „wola myśli”, jak i wszelka wola i jej wpływ kierowniczy []
  2. ^ antynomiczność in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego

Further reading[edit]