concubitus

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by WingerBot (talk | contribs) as of 07:07, 16 August 2019.
Jump to navigation Jump to search

Latin

Etymology

Perfect passive participle of concubeō.

Participle

concubitus (feminine concubita, neuter concubitum); first/second-declension participle

  1. lain with (sexually or not)

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative concubitus concubita concubitum concubitī concubitae concubita
Genitive concubitī concubitae concubitī concubitōrum concubitārum concubitōrum
Dative concubitō concubitō concubitīs
Accusative concubitum concubitam concubitum concubitōs concubitās concubita
Ablative concubitō concubitā concubitō concubitīs
Vocative concubite concubita concubitum concubitī concubitae concubita

Noun

concubitus m (genitive concubitūs); fourth declension

  1. lying together
  2. sexual intercourse

Declension

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative concubitus concubitūs
Genitive concubitūs concubituum
Dative concubituī concubitibus
Accusative concubitum concubitūs
Ablative concubitū concubitibus
Vocative concubitus concubitūs

References

  • concubitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • concubitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • concubitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.