coniunctum

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by WingerBot (talk | contribs) as of 00:28, 20 August 2019.
Jump to navigation Jump to search

Latin

Noun

coniūnctum n (genitive coniūnctī); second declension

  1. connected or compound word or proposition
  2. connection

Declension

Second-declension noun (neuter).

Case Singular Plural
Nominative coniūnctum coniūncta
Genitive coniūnctī coniūnctōrum
Dative coniūnctō coniūnctīs
Accusative coniūnctum coniūncta
Ablative coniūnctō coniūnctīs
Vocative coniūnctum coniūncta

References

  • coniunctum”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • coniunctum in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to be bound by the closest ties of friendship: artissimo amicitiae vinculo or summa familiaritate cum aliquo coniunctum esse
    • to be very old friends: vetustate amicitiae coniunctum esse
    • to be closely connected with a thing: cohaerere, coniunctum esse cum aliqua re
    • to be very intimately related: arte (artissime) coniunctum esse
    • to be united by having a common language: eiusdem linguae societate coniunctum esse cum aliquo (De Or. 3. 59. 223)
    • to be on friendly terms with a person: usu, familiaritate, consuetudine coniunctum esse cum aliquo