coniunctum
Latin
Noun
coniūnctum n (genitive coniūnctī); second declension
Declension
Second-declension noun (neuter).
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | coniūnctum | coniūncta |
Genitive | coniūnctī | coniūnctōrum |
Dative | coniūnctō | coniūnctīs |
Accusative | coniūnctum | coniūncta |
Ablative | coniūnctō | coniūnctīs |
Vocative | coniūnctum | coniūncta |
References
- “coniunctum”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- coniunctum in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to be bound by the closest ties of friendship: artissimo amicitiae vinculo or summa familiaritate cum aliquo coniunctum esse
- to be very old friends: vetustate amicitiae coniunctum esse
- to be closely connected with a thing: cohaerere, coniunctum esse cum aliqua re
- to be very intimately related: arte (artissime) coniunctum esse
- to be united by having a common language: eiusdem linguae societate coniunctum esse cum aliquo (De Or. 3. 59. 223)
- to be on friendly terms with a person: usu, familiaritate, consuetudine coniunctum esse cum aliquo
- to be bound by the closest ties of friendship: artissimo amicitiae vinculo or summa familiaritate cum aliquo coniunctum esse