coniuratio
Latin
Alternative forms
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): /kon.i̯uːˈraː.ti.oː/, [kɔni̯uːˈräːt̪ioː]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /kon.juˈrat.t͡si.o/, [konjuˈrät̪ː͡s̪io]
Noun
coniūrātiō f (genitive coniūrātiōnis); third declension
- a swearing together
- a conspiracy, plot; confederacy, band of conspirators
- 1832, Gregory XVI, Mirari Vos
- Hic autem vestram volumus excitatam pro religione constantiam adversus foedissimam in clericalem coelibatum coniurationem […]
- 1832, Gregory XVI, Mirari Vos
Declension
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | coniūrātiō | coniūrātiōnēs |
Genitive | coniūrātiōnis | coniūrātiōnum |
Dative | coniūrātiōnī | coniūrātiōnibus |
Accusative | coniūrātiōnem | coniūrātiōnēs |
Ablative | coniūrātiōne | coniūrātiōnibus |
Vocative | coniūrātiō | coniūrātiōnēs |
Related terms
Descendants
- English: conjuration
- French: conjuration
- Italian: congiurazione
- Portuguese: conjuração
- Spanish: conjuración
References
- “coniuratio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- coniuratio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to form a conspiracy: coniurationem facere (Catil. 2. 4. 6)
- to form a conspiracy: coniurationem facere (Catil. 2. 4. 6)