coniuratio

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by WingerBot (talk | contribs) as of 19:47, 25 August 2019.
Jump to navigation Jump to search

Latin

Alternative forms

Etymology

From coniūrō +‎ -tiō.

Pronunciation

Noun

coniūrātiō f (genitive coniūrātiōnis); third declension

  1. a swearing together
  2. a conspiracy, plot; confederacy, band of conspirators
    • 1832, Gregory XVI, Mirari Vos
      Hic autem vestram volumus excitatam pro religione constantiam adversus foedissimam in clericalem coelibatum coniurationem […]

Declension

Third-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative coniūrātiō coniūrātiōnēs
Genitive coniūrātiōnis coniūrātiōnum
Dative coniūrātiōnī coniūrātiōnibus
Accusative coniūrātiōnem coniūrātiōnēs
Ablative coniūrātiōne coniūrātiōnibus
Vocative coniūrātiō coniūrātiōnēs

Related terms

Descendants

References

  • coniuratio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • coniuratio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to form a conspiracy: coniurationem facere (Catil. 2. 4. 6)