déif

See also: deif and Déif

Luxembourgish

Etymology

From Old High German *diuf, northern variant of tiuf, from Proto-Germanic *deupaz, from Proto-Indo-European *dʰewb-. The expected masculine form is *déifen, but the fricative was voiced, possibly by analogy with Déif (“thief”) and/or the rhyming adjective léif (“dear”).

Pronunciation

• IPA^(key): /dei̯f/, [dɜɪ̯f]
• Rhymes: -ɜɪf
• Homophone: Déif

Adjective

déif (masculine déiwen, neuter déift, comparative méi déif, superlative am déifsten)

1. deep

Declension

declension of déif

number and gender		singular			plural
		masculine	feminine	neuter	all genders
predicative		hien ass déif	si ass déif	et ass déif	si si(nn) déif
nominative / accusative	attributive and/or after determiner	déiwen	déif	déift	déif
	independent without determiner			déiwes	déiwer
dative	after any declined word	déiwen	déiwer	déiwen	déiwen
	as first declined word	déiwem		déiwem

Related terms

• Déift