dźwięczny

Polish

Etymology

From dźwięk +‎ -ny.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈd͡ʑvjɛnt͡ʂ.nɘ/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ɛnt͡ʂnɘ
• Syllabification: dźwięcz‧ny

Adjective

dźwięczny (not comparable, no derived adverb)

1. booming, resonating, with a clear loud sound
2. (phonetics) voiced

   Antonym: bezdźwięczny

Declension

Declension of dźwięczny (hard)

singular					plural
	masculine animate	masculine inanimate	feminine	neuter	virile (= masculine personal)	non-virile
nominative	dźwięczny		dźwięczna	dźwięczne	dźwięczni	dźwięczne
genitive	dźwięcznego		dźwięcznej	dźwięcznego	dźwięcznych
dative	dźwięcznemu		dźwięcznej	dźwięcznemu	dźwięcznym
accusative	dźwięcznego	dźwięczny	dźwięczną	dźwięczne	dźwięcznych	dźwięczne
instrumental	dźwięcznym		dźwięczną	dźwięcznym	dźwięcznymi
locative	dźwięcznym		dźwięcznej	dźwięcznym	dźwięcznych

Related terms

adjectives

• dźwiękowy
• naddźwiękowy

Further reading

• dźwięczny in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• dźwięczny in Polish dictionaries at PWN