defunctus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of dēfungor (“have done with, perform, finish”)
Participle
dēfūnctus (feminine dēfūncta, neuter dēfūnctum); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | dēfūnctus | dēfūncta | dēfūnctum | dēfūnctī | dēfūnctae | dēfūncta | |
Genitive | dēfūnctī | dēfūnctae | dēfūnctī | dēfūnctōrum | dēfūnctārum | dēfūnctōrum | |
Dative | dēfūnctō | dēfūnctō | dēfūnctīs | ||||
Accusative | dēfūnctum | dēfūnctam | dēfūnctum | dēfūnctōs | dēfūnctās | dēfūncta | |
Ablative | dēfūnctō | dēfūnctā | dēfūnctō | dēfūnctīs | |||
Vocative | dēfūncte | dēfūncta | dēfūnctum | dēfūnctī | dēfūnctae | dēfūncta |
Descendants
References
- “defunctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “defunctus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- defunctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- a man who has held every office (up to the consulship): vir defunctus honoribus
- a man who has held every office (up to the consulship): vir defunctus honoribus