distinctus

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by WingerBot (talk | contribs) as of 13:40, 21 August 2019.
Jump to navigation Jump to search

Latin

Etymology

Perfect passive participle of distinguō.

Pronunciation

Adjective

distīnctus (feminine distīncta, neuter distīnctum, comparative distīnctior, superlative distīnctissimus); first/second-declension adjective

  1. distinct, separate
  2. definite, lucid

Declension

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative distīnctus distīncta distīnctum distīnctī distīnctae distīncta
Genitive distīnctī distīnctae distīnctī distīnctōrum distīnctārum distīnctōrum
Dative distīnctō distīnctō distīnctīs
Accusative distīnctum distīnctam distīnctum distīnctōs distīnctās distīncta
Ablative distīnctō distīnctā distīnctō distīnctīs
Vocative distīncte distīncta distīnctum distīnctī distīnctae distīncta

Descendants

References

  • distinctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • distinctus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • distinctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • the star-lit sky; the firmament: caelum astris distinctum et ornatum