dulcamen

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

From dulcō (I sweeten, stem with thematic vowel: dulcā-) +‎ -men (suffix forming neuter nouns).

Pronunciation[edit]

Noun[edit]

dulcāmen n (genitive dulcāminis); third declension

  1. (Medieval Latin) Synonym of dulcēdō
    • 996–1015, Dudo super congregationem S. Quintini Decani (author), Andreas Duchesnius Turonensis (editor), De moribus et actis primorum Normanniæ ducum, libri III in Hiſtoriæ Normannorum ſcriptores antiqui (1619), Preface, “Adlocutio ad librum”, lines 1–6, pages 56d57a:
      Temate pertenui quoniam digeſtus haberis, // Rhetorica ratione carens dulcaminis omni, // Liber, interno cùm te perſcrutor ocello; // Ægrè fert animus quòd vulgo ducere geſtis // Quæ digeſta ſtylo nequicquam ſcemata noſtro, // Et ſubſannêris tumido vafróque tumultus.
      (please add an English translation of this quotation)
    • ibidem, book III, page 117d:
      Multimodis illum ſermonibus libenter inſignibant, & mellifluo Palatinæ ſermocinationis dulcamine erudiebant.

Declension[edit]

Third-declension noun (neuter, imparisyllabic non-i-stem).

Case Singular Plural
Nominative dulcāmen dulcāmina
Genitive dulcāminis *dulcāminum
Dative *dulcāminī *dulcāminibus
Accusative dulcāmen dulcāmina
Ablative dulcāmine *dulcāminibus
Vocative dulcāmen dulcāmina

References[edit]