głównik

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Old Polish

[edit]

Etymology

[edit]

Inherited from Proto-Slavic *golvьnikъ. By surface analysis, głowa +‎ -nik.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): (10th–15th CE) /ɡɫɔːvniːk/
  • IPA(key): (15th CE) /ɡɫovnik/

Noun

[edit]

głównik m animacy unattested

  1. (attested in Masovia) murderer
    • 1895 [1448–1450], Mikołaj Suled, edited by Franciszek Piekosiński, Tłumaczenia polskie statutów ziemskich, Kodeks Świętosławów, Warka, page 67:
      Bądzely glownyk (occisor) a then, czso zabyth, dwv panv myal, tedy rzeczone trzy grzywni ostateczne myedzy gyma mayą bycz rosdzelony
      [Będzieli głownik (occisor), a ten, cso zabit, dwu panu [miał], tedy rzeczone trzy grzywny ostateczne miedzy jima mają być rozdzielony]

Further reading

[edit]
  • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “głównik”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN