hüsün

Turkish

Etymology

Inherited from Ottoman Turkish حسن (hüsn, hüsün), from Arabic حُسْن (ḥusn).

Pronunciation

• IPA^(key): /hyˈsyn/

Noun

hüsün (definite accusative hüsnü, plural hüsünler) (archaic)

1. beauty

   Synonym: güzellik

Declension

Inflection
Nominative	hüsün
Definite accusative	hüsnü
	Singular	Plural
Nominative	hüsün	hüsünler
Definite accusative	hüsnü	hüsünleri
Dative	hüsne	hüsünlere
Locative	hüsünde	hüsünlerde
Ablative	hüsünden	hüsünlerden
Genitive	hüsnün	hüsünlerin

Derived terms

• hüsnühâl
• hüsnühat
• hüsnükabul
• hüsnükuruntu
• hüsnüniyet
• hüsnütelakki
• hüsnüteveccüh
• hüsnüyusuf
• hüsnüzan

 

Related terms

• hasenat
• ihsan
• tahsin

 

Further reading

• “hüsün”, in Turkish dictionaries, Türk Dil Kurumu
• Nişanyan, Sevan (2002–) “hüsn”, in Nişanyan Sözlük