impersonalis
Latin
Etymology
From in- (“not”) + persōnālis (“personal”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): /im.per.soːˈnaː.lis/, [ɪmpɛrs̠oːˈnäːlʲɪs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /im.per.soˈna.lis/, [impersoˈnäːlis]
Adjective
impersōnālis (neuter impersōnāle); third-declension two-termination adjective
Declension
Third-declension two-termination adjective.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | impersōnālis | impersōnāle | impersōnālēs | impersōnālia | |
Genitive | impersōnālis | impersōnālium | |||
Dative | impersōnālī | impersōnālibus | |||
Accusative | impersōnālem | impersōnāle | impersōnālēs impersōnālīs |
impersōnālia | |
Ablative | impersōnālī | impersōnālibus | |||
Vocative | impersōnālis | impersōnāle | impersōnālēs | impersōnālia |
Descendants
- Catalan: impersonal
- French: impersonnel
- Galician: impersoal
- Italian: impersonale
- Portuguese: impessoal
- Spanish: impersonal
References
- “impersonalis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- impersonalis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.