improbatur

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Finnish[edit]

Etymology[edit]

From Latin improbatur (someone or something is rejected).

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): /ˈim.probɑ(ː)t(ː)ur/, [ˈim.pro̞ˌbɑ̝(ː)t̪(ː)ur]
  • Rhymes: -ɑtur
  • Syllabification(key): im‧pro‧ba‧tur

Noun[edit]

improbatur

  1. An academic grade used in Finnish abitur and university theses, corresponds to fail.

Declension[edit]

Inflection of improbatur (Kotus type 6/paperi, no gradation)
nominative improbatur improbaturit
genitive improbaturin improbaturien
improbatureiden
improbatureitten
partitive improbaturia improbatureita
improbatureja
illative improbaturiin improbatureihin
singular plural
nominative improbatur improbaturit
accusative nom. improbatur improbaturit
gen. improbaturin
genitive improbaturin improbaturien
improbatureiden
improbatureitten
partitive improbaturia improbatureita
improbatureja
inessive improbaturissa improbatureissa
elative improbaturista improbatureista
illative improbaturiin improbatureihin
adessive improbaturilla improbatureilla
ablative improbaturilta improbatureilta
allative improbaturille improbatureille
essive improbaturina improbatureina
translative improbaturiksi improbatureiksi
abessive improbaturitta improbatureitta
instructive improbaturein
comitative See the possessive forms below.
Possessive forms of improbatur (Kotus type 6/paperi, no gradation)
first-person singular possessor
singular plural
nominative improbaturini improbaturini
accusative nom. improbaturini improbaturini
gen. improbaturini
genitive improbaturini improbaturieni
improbatureideni
improbatureitteni
partitive improbaturiani improbatureitani
improbaturejani
inessive improbaturissani improbatureissani
elative improbaturistani improbatureistani
illative improbaturiini improbatureihini
adessive improbaturillani improbatureillani
ablative improbaturiltani improbatureiltani
allative improbaturilleni improbatureilleni
essive improbaturinani improbatureinani
translative improbaturikseni improbatureikseni
abessive improbaturittani improbatureittani
instructive
comitative improbatureineni
second-person singular possessor
singular plural
nominative improbaturisi improbaturisi
accusative nom. improbaturisi improbaturisi
gen. improbaturisi
genitive improbaturisi improbaturiesi
improbatureidesi
improbatureittesi
partitive improbaturiasi improbatureitasi
improbaturejasi
inessive improbaturissasi improbatureissasi
elative improbaturistasi improbatureistasi
illative improbaturiisi improbatureihisi
adessive improbaturillasi improbatureillasi
ablative improbaturiltasi improbatureiltasi
allative improbaturillesi improbatureillesi
essive improbaturinasi improbatureinasi
translative improbaturiksesi improbatureiksesi
abessive improbaturittasi improbatureittasi
instructive
comitative improbatureinesi
first-person plural possessor
singular plural
nominative improbaturimme improbaturimme
accusative nom. improbaturimme improbaturimme
gen. improbaturimme
genitive improbaturimme improbaturiemme
improbatureidemme
improbatureittemme
partitive improbaturiamme improbatureitamme
improbaturejamme
inessive improbaturissamme improbatureissamme
elative improbaturistamme improbatureistamme
illative improbaturiimme improbatureihimme
adessive improbaturillamme improbatureillamme
ablative improbaturiltamme improbatureiltamme
allative improbaturillemme improbatureillemme
essive improbaturinamme improbatureinamme
translative improbaturiksemme improbatureiksemme
abessive improbaturittamme improbatureittamme
instructive
comitative improbatureinemme
second-person plural possessor
singular plural
nominative improbaturinne improbaturinne
accusative nom. improbaturinne improbaturinne
gen. improbaturinne
genitive improbaturinne improbaturienne
improbatureidenne
improbatureittenne
partitive improbaturianne improbatureitanne
improbaturejanne
inessive improbaturissanne improbatureissanne
elative improbaturistanne improbatureistanne
illative improbaturiinne improbatureihinne
adessive improbaturillanne improbatureillanne
ablative improbaturiltanne improbatureiltanne
allative improbaturillenne improbatureillenne
essive improbaturinanne improbatureinanne
translative improbaturiksenne improbatureiksenne
abessive improbaturittanne improbatureittanne
instructive
comitative improbatureinenne
third-person possessor
singular plural
nominative improbaturinsa improbaturinsa
accusative nom. improbaturinsa improbaturinsa
gen. improbaturinsa
genitive improbaturinsa improbaturiensa
improbatureidensa
improbatureittensa
partitive improbaturiaan
improbaturiansa
improbatureitaan
improbaturejaan
improbatureitansa
improbaturejansa
inessive improbaturissaan
improbaturissansa
improbatureissaan
improbatureissansa
elative improbaturistaan
improbaturistansa
improbatureistaan
improbatureistansa
illative improbaturiinsa improbatureihinsa
adessive improbaturillaan
improbaturillansa
improbatureillaan
improbatureillansa
ablative improbaturiltaan
improbaturiltansa
improbatureiltaan
improbatureiltansa
allative improbaturilleen
improbaturillensa
improbatureilleen
improbatureillensa
essive improbaturinaan
improbaturinansa
improbatureinaan
improbatureinansa
translative improbaturikseen
improbaturiksensa
improbatureikseen
improbatureiksensa
abessive improbaturittaan
improbaturittansa
improbatureittaan
improbatureittansa
instructive
comitative improbatureineen
improbatureinensa

Synonyms[edit]

See also[edit]

Further reading[edit]

Latin[edit]

Verb[edit]

improbātur

  1. third-person singular present passive indicative of improbō