insignitus
Jump to navigation
Jump to search
Latin
[edit]Etymology
[edit]Perfect passive participle of īnsigniō (“mark; distinguish”).
Participle
[edit]īnsignītus (feminine īnsignīta, neuter īnsignītum); first/second-declension participle
- marked (partic. only)
- distinguished (partic. only)
Declension
[edit]First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | īnsignītus | īnsignīta | īnsignītum | īnsignītī | īnsignītae | īnsignīta | |
Genitive | īnsignītī | īnsignītae | īnsignītī | īnsignītōrum | īnsignītārum | īnsignītōrum | |
Dative | īnsignītō | īnsignītō | īnsignītīs | ||||
Accusative | īnsignītum | īnsignītam | īnsignītum | īnsignītōs | īnsignītās | īnsignīta | |
Ablative | īnsignītō | īnsignītā | īnsignītō | īnsignītīs | |||
Vocative | īnsignīte | īnsignīta | īnsignītum | īnsignītī | īnsignītae | īnsignīta |
References
[edit]- “insignitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “insignitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- insignitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.