kılıç

See also: Kılıç

Turkish

Etymology

From Old Turkic kılıç, from Proto-Turkic *Kɨlɨ̄č (“sword”).

Pronunciation

• IPA^(key): /kɯˈɫɯtʃ/
• Hyphenation: kı‧lıç

Noun

kılıç (definite accusative kılıcı, plural kılıçlar)

1. sword

Declension

declension of kılıç

	singular (tekil)	plural (çoğul)
nominative (yalın)	kılıç	kılıçlar
definite accusative (belirtme)	kılıcı	kılıçları
dative (yönelme)	kılıca	kılıçlara
locative (bulunma)	kılıçta	kılıçlarda
ablative (ayrılma)	kılıçtan	kılıçlardan
genitive (tamlayan)	kılıcın	kılıçların