kulun

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Finnish[edit]

Noun[edit]

kulun

  1. genitive singular of kulku

Turkish[edit]

Etymology 1[edit]

From Ottoman Turkish قولون (kulun, foal), from Proto-Turkic *kulun (foal).

Noun[edit]

kulun (definite accusative kulunu, plural kulunlar)

  1. foal (young horse)
Declension[edit]
Inflection
Nominative kulun
Definite accusative kulunu
Singular Plural
Nominative kulun kulunlar
Definite accusative kulunu kulunları
Dative kuluna kulunlara
Locative kulunda kulunlarda
Ablative kulundan kulunlardan
Genitive kulunun kulunların
Derived terms[edit]

Etymology 2[edit]

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): /kʊˈlun/
  • Hyphenation: ku‧lun

Noun[edit]

kulun

  1. genitive singular of kul