obstinatus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of obstinō (“persist in”).
Participle
obstinātus (feminine obstināta, neuter obstinātum, comparative obstinātior); first/second-declension participle
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | obstinātus | obstināta | obstinātum | obstinātī | obstinātae | obstināta | |
Genitive | obstinātī | obstinātae | obstinātī | obstinātōrum | obstinātārum | obstinātōrum | |
Dative | obstinātō | obstinātō | obstinātīs | ||||
Accusative | obstinātum | obstinātam | obstinātum | obstinātōs | obstinātās | obstināta | |
Ablative | obstinātō | obstinātā | obstinātō | obstinātīs | |||
Vocative | obstināte | obstināta | obstinātum | obstinātī | obstinātae | obstināta |
Descendants
- Catalan: obstinat
- Sardinian: ostinadu
- French: obstiné
- Galician: obstinado
- Italian: ostinato
- Portuguese: obstinado
- Spanish: obstinado
References
- “obstinatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “obstinatus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- obstinatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.