rozbójnik

Polish

Etymology

From rozbój +‎ -nik.

Pronunciation

• IPA^(key): /rɔzˈbuj.ɲik/

Noun

rozbójnik m pers

1. bandit, highwayman, robber

Declension

Declension of rozbójnik

	singular	plural
nominative	rozbójnik	rozbójnicy/rozbójniki (deprecative)
genitive	rozbójnika	rozbójników
dative	rozbójnikowi	rozbójnikom
accusative	rozbójnika	rozbójników
instrumental	rozbójnikiem	rozbójnikami
locative	rozbójniku	rozbójnikach
vocative	rozbójniku	rozbójnicy

Further reading

• rozbójnik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• Template:R:PWN