slaen

See also: slåen

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch slān, from Proto-Germanic *slahaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈslaːn/

Verb

slâen

1. to hit, to strike

Inflection

Conjugation of slaen (strong class 6, irregular)

infinitive	slaen
indicative	present	past
1st person singular	sla	sloech
2nd person singular	slaes	sloechs
3rd person singular	slaet	sloech
1st person plural	slaen	sloegen
2nd person plural	slaet	sloeget
3rd person plural	slaen	sloegen
subjunctive	present	past
1st person singular	sla	sloege
2nd person singular	slaes	sloeges
3rd person singular	sla	sloege
1st person plural	slaen	sloegen
2nd person plural	slaet	sloeget
3rd person plural	slaen	sloegen
imperative	present
singular	sla
plural	slaet
participle	present	past
	slaende	slagh

Descendants

• Dutch: slaan, slagen
  • Afrikaans: slaan, slaag
• Limburgish: slaon

Further reading

• “slaen (II)”, in Vroegmiddelnederlands Woordenboek, 2000
• Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “slaen”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN