sveigja

Icelandic

Etymology

From Old Norse sveigja, from Proto-Germanic *swaigijaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsveiːja/

  Rhymes: -eiːja

  Homophone: sveia

Verb

sveigja (weak verb, third-person singular past indicative sveigði, supine sveigt)

1. (transitive) to bend

Conjugation

sveigja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að sveigja
supine (sagnbót)		sveigt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		sveigjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég sveigi	við sveigjum	present (nútíð)	ég sveigi	við sveigjum
	þú sveigir	þið sveigið		þú sveigir	þið sveigið
	hann, hún, það sveigir	þeir, þær, þau sveigja		hann, hún, það sveigi	þeir, þær, þau sveigi
past (þátíð)	ég sveigði	við sveigðum	past (þátíð)	ég sveigði	við sveigðum
	þú sveigðir	þið sveigðuð		þú sveigðir	þið sveigðuð
	hann, hún, það sveigði	þeir, þær, þau sveigðu		hann, hún, það sveigði	þeir, þær, þau sveigðu
imperative (boðháttur)	sveig (þú)	sveigið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	sveigðu	sveigiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

sveigjast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að sveigjast
supine (sagnbót)		sveigst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		sveigjandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég sveigist	við sveigjumst	present (nútíð)	ég sveigist	við sveigjumst
	þú sveigist	þið sveigist		þú sveigist	þið sveigist
	hann, hún, það sveigist	þeir, þær, þau sveigjast		hann, hún, það sveigist	þeir, þær, þau sveigist
past (þátíð)	ég sveigðist	við sveigðumst	past (þátíð)	ég sveigðist	við sveigðumst
	þú sveigðist	þið sveigðust		þú sveigðist	þið sveigðust
	hann, hún, það sveigðist	þeir, þær, þau sveigðust		hann, hún, það sveigðist	þeir, þær, þau sveigðust
imperative (boðháttur)	sveigst (þú)	sveigist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	sveigstu	sveigisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

sveigður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	sveigður	sveigð	sveigt		sveigðir	sveigðar	sveigð
accusative (þolfall)	sveigðan	sveigða	sveigt		sveigða	sveigðar	sveigð
dative (þágufall)	sveigðum	sveigðri	sveigðu		sveigðum	sveigðum	sveigðum
genitive (eignarfall)	sveigðs	sveigðrar	sveigðs		sveigðra	sveigðra	sveigðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	sveigði	sveigða	sveigða		sveigðu	sveigðu	sveigðu
accusative (þolfall)	sveigða	sveigðu	sveigða		sveigðu	sveigðu	sveigðu
dative (þágufall)	sveigða	sveigðu	sveigða		sveigðu	sveigðu	sveigðu
genitive (eignarfall)	sveigða	sveigðu	sveigða		sveigðu	sveigðu	sveigðu

Noun

sveigja f (genitive singular sveigju, nominative plural sveigjur)

1. bend
2. bendiness, flexibility

Declension

declension of sveigja

f-w1	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	sveigja	sveigjan	sveigjur	sveigjurnar
accusative	sveigju	sveigjuna	sveigjur	sveigjurnar
dative	sveigju	sveigjunni	sveigjum	sveigjunum
genitive	sveigju	sveigjunnar	sveigja	sveigjanna