veigra
Icelandic
Etymology
Borrowed from Danish vægre (“to refuse, to decline”).
Pronunciation
Verb
veigra (weak verb, third-person singular past indicative veigraði, supine veigrað)
- Used only in set phrases.
Conjugation
veigra — active voice (germynd)
| infinitive (nafnháttur) |
að veigra | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| supine (sagnbót) |
veigrað | ||||
| present participle (lýsingarháttur nútíðar) |
veigrandi | ||||
| indicative (framsöguháttur) |
subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
| present (nútíð) |
ég veigra | við veigrum | present (nútíð) |
ég veigri | við veigrum |
| þú veigrar | þið veigrið | þú veigrir | þið veigrið | ||
| hann, hún, það veigrar | þeir, þær, þau veigra | hann, hún, það veigri | þeir, þær, þau veigri | ||
| past (þátíð) |
ég veigraði | við veigruðum | past (þátíð) |
ég veigraði | við veigruðum |
| þú veigraðir | þið veigruðuð | þú veigraðir | þið veigruðuð | ||
| hann, hún, það veigraði | þeir, þær, þau veigruðu | hann, hún, það veigraði | þeir, þær, þau veigruðu | ||
| imperative (boðháttur) |
veigra (þú) | veigrið (þið) | |||
| Forms with appended personal pronoun | |||||
| veigraðu | veigriði * | ||||
| * Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. | |||||
Derived terms
- veigra sér við (“to be unwilling to do something, to try to evade doing something”)
- veigrun (“reluctance, unwillingness”)