vigintiviratus
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
From vīgintivir + -ātus.
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /u̯iː.ɡin.ti.u̯iˈraː.tus/, [u̯iːɡɪn̪t̪iu̯ɪˈräːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /vi.d͡ʒin.ti.viˈra.tus/, [vid͡ʒin̪t̪iviˈräːt̪us]
Noun[edit]
vīgintivirātus m (genitive vīgintivirātūs); fourth declension
- vigintivirate (rank or office of a vigintivir)
Declension[edit]
Fourth-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | vīgintivirātus | vīgintivirātūs |
Genitive | vīgintivirātūs | vīgintivirātuum |
Dative | vīgintivirātuī | vīgintivirātibus |
Accusative | vīgintivirātum | vīgintivirātūs |
Ablative | vīgintivirātū | vīgintivirātibus |
Vocative | vīgintivirātus | vīgintivirātūs |
References[edit]
- “vigintiviratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- vigintiviratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.