δυσμενής

Ancient Greek

Alternative forms

• δυμενές (dumenés)

Etymology

From Proto-Hellenic *dusmenḗs, from Proto-Indo-European *dusmenḗs (whence also Sanskrit दुर्मनास् (durmanā́s), Avestan 𐬛𐬎𐬱𐬨𐬀𐬥𐬀𐬵 (dušmanah), Middle Persian [script needed] (dwšmn'), Middle Persian [script needed] (dwšmyn'), Manichaean Middle Persian 𐫅𐫇𐫢𐫖𐫏𐫗 (dwšmyn /⁠dušmen⁠/)), from *dus- + *ménos (“mind, thought”), from *men- (“think”). Equivalent to δῠσ- (dus-) +‎ μένος (ménos, “spirit”) +‎ -ής (-ḗs, adjective suffix).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /dyz.me.nɛ̌ːs/ → /ðyz.meˈnis/ → /ðiz.meˈnis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /dyz.me.nɛ̌ːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /dyz.meˈne̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ðyz.meˈnis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðyz.meˈnis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðiz.meˈnis/

Adjective

δῠσμενής • (dusmenḗs) m or f (neuter δῠσμενές); third declension

1. hostile [+dative or genitive = to someone]
2. (substantive) enemy [+dative or genitive = of someone]

Inflection

Third declension of δῠσμενής; δῠσμενές (contracted, Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		δῠσμενής dusmenḗs	δῠσμενές dusmenés		δῠσμενεῖ dusmeneî	δῠσμενεῖ dusmeneî		δῠσμενεῖς dusmeneîs	δῠσμενῆ dusmenê
Genitive		δῠσμενοῦς dusmenoûs	δῠσμενοῦς dusmenoûs		δῠσμενοῖν dusmenoîn	δῠσμενοῖν dusmenoîn		δῠσμενῶν dusmenôn	δῠσμενῶν dusmenôn
Dative		δῠσμενεῖ dusmeneî	δῠσμενεῖ dusmeneî		δῠσμενοῖν dusmenoîn	δῠσμενοῖν dusmenoîn		δῠσμενέσῐ / δῠσμενέσῐν dusmenési(n)	δῠσμενέσῐ / δῠσμενέσῐν dusmenési(n)
Accusative		δῠσμενῆ dusmenê	δῠσμενές dusmenés		δῠσμενεῖ dusmeneî	δῠσμενεῖ dusmeneî		δῠσμενεῖς dusmeneîs	δῠσμενῆ dusmenê
Vocative		δῠσμενές dusmenés	δῠσμενές dusmenés		δῠσμενεῖ dusmeneî	δῠσμενεῖ dusmeneî		δῠσμενεῖς dusmeneîs	δῠσμενῆ dusmenê
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		δῠσμενῶς dusmenôs			δῠσμενέστερος dusmenésteros			δῠσμενέστᾰτος dusmenéstatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Third declension of δῠσμενής; δῠσμενές (uncontracted, Epic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		δῠσμενής dusmenḗs	δῠσμενές dusmenés		δῠσμενεῖ / δῠσμενέε dusmeneî / dusmenée	δῠσμενεῖ / δῠσμενέε dusmeneî / dusmenée		δῠσμενεῖς / δῠσμενέες dusmeneîs / dusmenées	δῠσμενέᾰ dusmenéa
Genitive		δῠσμενέος / δῠσμενεῦς dusmenéos / dusmeneûs	δῠσμενέος / δῠσμενεῦς dusmenéos / dusmeneûs		δῠσμενοῖν dusmenoîn	δῠσμενοῖν dusmenoîn		δῠσμενέων dusmenéōn	δῠσμενέων dusmenéōn
Dative		δῠσμενεῖ / δῠσμενέῐ̈ dusmeneî / dusmenéï	δῠσμενεῖ / δῠσμενέῐ̈ dusmeneî / dusmenéï		δῠσμενοῖν dusmenoîn	δῠσμενοῖν dusmenoîn		δῠσμενέσῐ / δῠσμενέσῐν / δῠσμενέεσσῐ / δῠσμενέεσσῐν dusmenési(n) / dusmenéessi(n)	δῠσμενέσῐ / δῠσμενέσῐν / δῠσμενέεσσῐ / δῠσμενέεσσῐν dusmenési(n) / dusmenéessi(n)
Accusative		δῠσμενέᾰ dusmenéa	δῠσμενές dusmenés		δῠσμενεῖ / δῠσμενέε dusmeneî / dusmenée	δῠσμενεῖ / δῠσμενέε dusmeneî / dusmenée		δῠσμενέᾰς dusmenéas	δῠσμενέᾰ dusmenéa
Vocative		δῠσμενές dusmenés	δῠσμενές dusmenés		δῠσμενεῖ / δῠσμενέε dusmeneî / dusmenée	δῠσμενεῖ / δῠσμενέε dusmeneî / dusmenée		δῠσμενεῖς / δῠσμενέες dusmeneîs / dusmenées	δῠσμενέᾰ dusmenéa
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		δῠσμενέως dusmenéōs			δῠσμενέστερος dusmenésteros			δῠσμενέστᾰτος dusmenéstatos
Notes:		Dialects other than Attic are not well attested. Some forms may be based on conjecture. Use with caution.

Synonyms

• ἐχθρός (ekhthrós)

References

• “δυσμενής”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “δυσμενής”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “δυσμενής”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• δυσμενής in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• δυσμενής in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
• “δυσμενής”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • averse idem, page 55.
  • disaffected idem, page 227.
  • disloyal idem, page 235.
  • enemy idem, page 273.
  • evil-minded idem, page 286.
  • evilly-disposed idem, page 286.
  • foe idem, page 331.
  • hostile idem, page 407.
  • ill-disposed idem, page 416.
  • malevolent idem, page 510.
  • malicious idem, page 510.
  • mischievous idem, page 533.
  • rebellious idem, page 677.
  • spiteful idem, page 802.
  • unfriendly idem, page 919.
  • unpropitious idem, page 928.
  • unsympathetic idem, page 934.