πλάνης

Ancient Greek

Etymology

From πλανάω (planáō, “I wander”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /plá.nɛːs/ → /ˈpla.nis/ → /ˈpla.nis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /plá.nɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈpla.ne̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈpla.nis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈpla.nis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈpla.nis/

Noun

πλᾰ́νης • (plánēs) m (genitive πλᾰ́νητος); third declension

1. wanderer, roamer, vagabond
2. planet
3. fever which comes in irregular fits

Inflection

Third declension of ὁ πλᾰ́νης; τοῦ πλᾰ́νητος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ πλᾰ́νης ho plánēs	τὼ πλᾰ́νητε tṑ plánēte	οἱ πλᾰ́νητες hoi plánētes
Genitive	τοῦ πλᾰ́νητος toû plánētos	τοῖν πλᾰνήτοιν toîn planḗtoin	τῶν πλᾰνήτων tôn planḗtōn
Dative	τῷ πλᾰ́νητῐ tôi plánēti	τοῖν πλᾰνήτοιν toîn planḗtoin	τοῖς πλᾰ́νησῐ / πλᾰ́νησῐν toîs plánēsi(n)
Accusative	τὸν πλᾰ́νητᾰ tòn plánēta	τὼ πλᾰ́νητε tṑ plánēte	τοὺς πλᾰ́νητᾰς toùs plánētas
Vocative	πλᾰ́νης plánēs	πλᾰ́νητε plánēte	πλᾰ́νητες plánētes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts.

Synonyms

• (planet): πλάνης ἀστήρ (plánēs astḗr)
• (wanderer, planet): πλανήτης (planḗtēs)

Related terms

• ἀπλανής (aplanḗs)

References

• “πλάνης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “πλάνης”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• πλάνης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • pilgrim idem, page 613.
  • rover idem, page 723.
  • vagabond idem, page 942.
  • vagrant idem, page 942.
  • waif idem, page 959.
  • wanderer idem, page 961.

Greek

Etymology 1

From Ancient Greek πλάνης (plánēs, “wanderer, planet”).

Noun

πλάνης • (plánis) m or f

1. wanderer, vagrant
2. (astronomy) planet

   Antonym: απλανής (aplanís)

Declension

declension of πλάνης

case     \     number	singular	plural
nominative	πλάνης •	πλάνητες •
genitive	πλάνητος •	πλανήτων •
accusative	πλάνητα •	πλάνητες •
vocative	πλάνης •	πλάνητες •

Etymology 2

Noun

πλάνης • (plánis) f

1. Genitive singular form of πλάνη (pláni).