राजन्

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Pali

[edit]

Alternative forms

[edit]

Noun

[edit]

राजन् m

  1. Devanagari script form of rājan ("king")

Declension

[edit]

Sanskrit

[edit]

Alternative scripts

[edit]

Etymology

[edit]

    From Proto-Indo-European *h₃rḗǵ-ō. Cognate with Latin rēx (king), Welsh rhi. Also compare राज् (rāj, king).

    Pronunciation

    [edit]

    Noun

    [edit]

    राजन् (rā́jan) stemm

    1. a king, sovereign, prince, chief
      • c. 1700 BCE – 1200 BCE, Ṛgveda 6.36.4:
        स रा॒यस्खामुप॑ सृजा गृणा॒नः पु॑रुश्च॒न्द्रस्य॒ त्वमि॑न्द्र॒ वस्व॑:।
        पति॑र्बभू॒थास॑मो॒ जना॑ना॒मेको॒ विश्व॑स्य॒ भुव॑नस्य॒ राजा॑
        sá rāyáskhā́múpa sṛjā gṛṇānáḥ puruścandrásya tvámindra vásva:.
        pátirbabhūthā́samo jánānāméko víśvasya bhúvanasya rā́jā.
        Lauded by us, let flow the spring, O Indra, of excellent and brightly-shining riches.
        For thou art Lord of men, without an equal: of all the world thou art the only King.

    Declension

    [edit]
    Masculine an-stem declension of राजन् (rā́jan)
    Singular Dual Plural
    Nominative राजा
    rā́jā
    राजानौ / राजाना¹
    rā́jānau / rā́jānā¹
    राजानः
    rā́jānaḥ
    Vocative राजन्
    rā́jan
    राजानौ / राजाना¹
    rā́jānau / rā́jānā¹
    राजानः
    rā́jānaḥ
    Accusative राजानम्
    rā́jānam
    राजानौ / राजाना¹
    rā́jānau / rā́jānā¹
    राज्ञः
    rā́jñaḥ
    Instrumental राज्ञा
    rā́jñā
    राजभ्याम्
    rā́jabhyām
    राजभिः
    rā́jabhiḥ
    Dative राज्ञे
    rā́jñe
    राजभ्याम्
    rā́jabhyām
    राजभ्यः
    rā́jabhyaḥ
    Ablative राज्ञः
    rā́jñaḥ
    राजभ्याम्
    rā́jabhyām
    राजभ्यः
    rā́jabhyaḥ
    Genitive राज्ञः
    rā́jñaḥ
    राज्ञोः
    rā́jñoḥ
    राज्ञाम्
    rā́jñām
    Locative राज्ञि / राजनि / राजन्¹
    rā́jñi / rā́jani / rā́jan¹
    राज्ञोः
    rā́jñoḥ
    राजसु
    rā́jasu
    Notes
    • ¹Vedic

    Descendants

    [edit]

    References

    [edit]