பிள்ளையார்

Tamil

Etymology

From பிள்ளை (piḷḷai) +‎ -ஆர் (-ār), translates to 'honored child' or 'divine child.' Cognate with Malayalam പിള്ളയാർ (piḷḷayāṟ), Telugu పిళ్ళరి (piḷḷari).

Pronunciation

• IPA^(key): /pɪɭːɐɪ̯jaːɾ/

Proper noun

பிள்ளையார் • (piḷḷaiyār)

1. (Hinduism, Buddhism) the elephant-headed god, Ganesha

   Synonyms: விநாயகன் (vināyakaṉ), கணபதி (kaṇapati), கணேசன் (kaṇēcaṉ), ஆனைமுகன் (āṉaimukaṉ)

Declension

Declension of பிள்ளையார் (piḷḷaiyār) (singular only)
	Singular	Plural
Nominative	பிள்ளையார் piḷḷaiyār	-
Vocative	பிள்ளையாரே piḷḷaiyārē	-
Accusative	பிள்ளையாரை piḷḷaiyārai	-
Dative	பிள்ளையாருக்கு piḷḷaiyārukku	-
Genitive	பிள்ளையாருடைய piḷḷaiyāruṭaiya	-
	Singular	Plural
Nominative	பிள்ளையார் piḷḷaiyār	-
Vocative	பிள்ளையாரே piḷḷaiyārē	-
Accusative	பிள்ளையாரை piḷḷaiyārai	-
Dative	பிள்ளையாருக்கு piḷḷaiyārukku	-
Benefactive	பிள்ளையாருக்காக piḷḷaiyārukkāka	-
Genitive 1	பிள்ளையாருடைய piḷḷaiyāruṭaiya	-
Genitive 2	பிள்ளையாரின் piḷḷaiyāriṉ	-
Locative 1	பிள்ளையாரில் piḷḷaiyāril	-
Locative 2	பிள்ளையாரிடம் piḷḷaiyāriṭam	-
Sociative 1	பிள்ளையாரோடு piḷḷaiyārōṭu	-
Sociative 2	பிள்ளையாருடன் piḷḷaiyāruṭaṉ	-
Instrumental	பிள்ளையாரால் piḷḷaiyārāl	-
Ablative	பிள்ளையாரிலிருந்து piḷḷaiyāriliruntu	-

References

• University of Madras (1924–1936) “பிள்ளையார்”, in Tamil Lexicon, Madras [Chennai]: Diocesan Press