condiscipulus
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
con- + discipulus (“pupil”)
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /kon.disˈki.pu.lus/, [kɔn̪d̪ɪs̠ˈkɪpʊɫ̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /kon.diʃˈʃi.pu.lus/, [kon̪d̪iʃˈʃiːpulus]
Noun[edit]
condiscipulus m (genitive condiscipulī); second declension
Declension[edit]
Second-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | condiscipulus | condiscipulī |
Genitive | condiscipulī | condiscipulōrum |
Dative | condiscipulō | condiscipulīs |
Accusative | condiscipulum | condiscipulōs |
Ablative | condiscipulō | condiscipulīs |
Vocative | condiscipule | condiscipulī |
Derived terms[edit]
References[edit]
- “condiscipulus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “condiscipulus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- condiscipulus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.