consuetus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

PIE word
*ḱóm
PIE word
*swé

Perfect passive participle of cōnsuēscō, from con- + suēscō (become accustomed). First element con- derives from cum, from Old Latin com, from Proto-Italic *kom, from Proto-Indo-European *ḱóm (with, along). Second element suēscō is from Proto-Indo-European *swe-dʰh₁-sk-, from *swé (self) + *dʰeh₁- (to put, place, set); related to Latin suus (one's own, his own).

Participle[edit]

cōnsuētus (feminine cōnsuēta, neuter cōnsuētum); first/second-declension participle

  1. accustomed, habituated

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative cōnsuētus cōnsuēta cōnsuētum cōnsuētī cōnsuētae cōnsuēta
Genitive cōnsuētī cōnsuētae cōnsuētī cōnsuētōrum cōnsuētārum cōnsuētōrum
Dative cōnsuētō cōnsuētō cōnsuētīs
Accusative cōnsuētum cōnsuētam cōnsuētum cōnsuētōs cōnsuētās cōnsuēta
Ablative cōnsuētō cōnsuētā cōnsuētō cōnsuētīs
Vocative cōnsuēte cōnsuēta cōnsuētum cōnsuētī cōnsuētae cōnsuēta

Related terms[edit]

Descendants[edit]

  • Catalan: consuet
  • Italian: consueto

References[edit]

  • consuetus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • consuetus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • consuetus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.