continor

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Alternative forms[edit]

Etymology[edit]

Uncertain. In Lewis & Short explained as a mediopassive use of continuō in the sense of "making oneself continuous to". In the Thesauro Linguae Latinae a relation to contiō and conventiō is suggested; Rönsch connected it with contus,[1] inferring the basic sense "I hit (with a pole)".

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

continor (present infinitive continārī); first conjugation, deponent, no perfect or supine stem

  1. to encounter
    • c. 125 CE – 180 CE, Apuleius, The Golden Ass 1.24:
      inde mē commodum ēgredientem continātur Pȳthias.
    • c. 125 CE – 180 CE, Apuleius, The Golden Ass 6.18:
      jamque confectā bonā parte mortiferae viae contināberis claudum asinum lignōrum gerulum cum agāsōne similī.
    • 4th century CE, Symmachus, Epistulae 1.53.2:
      nisi forte in silvīs Apollinem contināris, ut ille pāstor Hēsiodus, quem poētica laurū Camēnālis familia corōnāvit.

Declension[edit]

   Conjugation of continor (first conjugation, no supine stem, deponent, no perfect stem)
indicative singular plural
first second third first second third
active present continor contināris,
contināre
continātur contināmur contināminī continantur
imperfect continābar continābāris,
continābāre
continābātur continābāmur continābāminī continābantur
future continābor contināberis,
continābere
continābitur continābimur continābiminī continābuntur
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present continer continēris,
continēre
continētur continēmur continēminī continentur
imperfect continārer continārēris,
continārēre
continārētur continārēmur continārēminī continārentur
imperative singular plural
first second third first second third
active present contināre contināminī
future continātor continātor continantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives continārī
participles contināns continandus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
continandī continandō continandum continandō

References[edit]

  • continor in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • continuor”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • continor in Georges, Karl Ernst, Georges, Heinrich (1913–1918) Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch, 8th edition, volume 1, Hahnsche Buchhandlung
  • continor” in volume 4, column 720, line 64 in the Thesaurus Linguae Latinae (TLL Open Access), Berlin (formerly Leipzig): De Gruyter (formerly Teubner), 1900–present
  1. ^ Hermann Rönsch (1891): Collectanea philologica. Bremen: Heinsius, p. 237.