duizelen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch duselen. Probably equivalent to duizen +‎ -elen, although duizen is not attested in Middle Dutch.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdœy̯zələ(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: dui‧ze‧len
• Rhymes: -œy̯zələn

Verb

duizelen

1. (ergative) to be/make dizzy

   Het duizelt mij.

   It is making me dizzy.

Inflection

Inflection of duizelen (weak)
infinitive	duizelen
past singular	duizelde
past participle	geduizeld
infinitive	duizelen
gerund	duizelen n
	present tense	past tense
1st person singular	duizel	duizelde
2nd person sing. (jij)	duizelt	duizelde
2nd person sing. (u)	duizelt	duizelde
2nd person sing. (gij)	duizelt	duizelde
3rd person singular	duizelt	duizelde
plural	duizelen	duizelden
subjunctive sing.1	duizele	duizelde
subjunctive plur.1	duizelen	duizelden
imperative sing.	duizel
imperative plur.1	duizelt
participles	duizelend	geduizeld
1) Archaic.

Derived terms

• duizelig
• duizeling