ontdragen

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈdraː.ɣə(n)/
• Hyphenation: ont‧dra‧gen
• Rhymes: -aːɣən

Etymology 1

From Middle Dutch ontdragen. Equivalent to ont- +‎ dragen.

Verb

ontdragen

1. (transitive, rare) to carry away
2. (transitive, rare) to carry away to safety, to salvage
3. (transitive, rare) to deprive of, to steal

Inflection

Conjugation of ontdragen (strong class 6, prefixed)
infinitive	ontdragen
past singular	ontdroeg
past participle	ontdragen
infinitive	ontdragen
gerund	ontdragen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontdraag	ontdroeg
2nd person sing. (jij)	ontdraagt	ontdroeg
2nd person sing. (u)	ontdraagt	ontdroeg
2nd person sing. (gij)	ontdraagt	ontdroegt
3rd person singular	ontdraagt	ontdroeg
plural	ontdragen	ontdroegen
subjunctive sing.1	ontdrage	ontdroege
subjunctive plur.1	ontdragen	ontdroegen
imperative sing.	ontdraag
imperative plur.1	ontdraagt
participles	ontdragend	ontdragen
1) Archaic.

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Participle

ontdragen

1. past participle of ontdragen

Inflection

Declension of ontdragen
uninflected	ontdragen
inflected	ontdragen
		positive
predicative/adverbial		ontdragen
indefinite	m./f. sing.	ontdragen
	n. sing.	ontdragen
	plural	ontdragen
definite		ontdragen
partitive		ontdragens