ontkiemen

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Dutch

[edit]

Etymology

[edit]

From ont- +‎ kiemen.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /ˌɔntˈki.mə(n)/
  • Audio:(file)
  • Hyphenation: ont‧kie‧men
  • Rhymes: -imən

Verb

[edit]

ontkiemen

  1. (intransitive) to germinate

Conjugation

[edit]
Conjugation of ontkiemen (weak, prefixed)
infinitive ontkiemen
past singular ontkiemde
past participle ontkiemd
infinitive ontkiemen
gerund ontkiemen n
present tense past tense
1st person singular ontkiem ontkiemde
2nd person sing. (jij) ontkiemt, ontkiem2 ontkiemde
2nd person sing. (u) ontkiemt ontkiemde
2nd person sing. (gij) ontkiemt ontkiemde
3rd person singular ontkiemt ontkiemde
plural ontkiemen ontkiemden
subjunctive sing.1 ontkieme ontkiemde
subjunctive plur.1 ontkiemen ontkiemden
imperative sing. ontkiem
imperative plur.1 ontkiemt
participles ontkiemend ontkiemd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

[edit]