skłóć

Old Polish

Etymology

From s- +‎ kłóć. First attested in 1455.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /skɫɔːt͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /skɫot͡ɕ/

Verb

skłóć pf

1. to pierce
   • 1868 [1471], Akta grodzkie i ziemskie z czasów Rzeczypospolitej Polskiej : z archiwum tak zwanego bernardyńskiego we Lwowie w skutek fundacyi śp. Alexandra hr. Stadnickiego‎^[1], volume XV, page 123:

     Jacobus recognovit, quia in domo... Guncerz..., in qua sedet edilis suus al. dwornik Sień, vidit postes et hostia violenter seccata et perforata al. zsieczone, złamane i sk[ł]ote

     [Jacobus recognovit, quia in domo... Gunczerzs..., in qua sedet edilis suus al. dwornyk Szyen, vidit postes et hostia violenter seccata et perforata al. sszyeczone, zlamane y *skothe]

2. to kill by piercing
   • 1930 [c. 1455], “Ex”, in Ludwik Bernacki, editor, Biblia królowej Zofii (Biblia szaroszpatacka)‎^[2], 19, 13:

     Kaszdi, genszebi szyø dodknøl gory, szmyerczyø vmrze. Røcze gego nye dodknø sze gori, ale kamyenym obrzuczon bødze albo *skot *bodze (confodietur) osøkamy

     [Każdy, jenżeby się dotknął gory, śmiercią umrze. Ręce jego nie dotkną sie gory, ale kamienim obrzucon będzie albo sk[ł]ot będzie (confodietur) osękami]

Descendants

• Polish: skłuć

References

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “(skłuć) skłóć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Polish

Pronunciation

• IPA^(key): /skwut͡ɕ/
• Rhymes: -ut͡ɕ
• Syllabification: skłóć
• Homophone: skłuć

Verb

skłóć

1. second-person singular imperative of skłócić

Verb

skłóć pf

1. (transitive, reflexive) Obsolete form of skłuć.