terugkeren

Dutch

Etymology

From terug +‎ keren.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

terugkeren

1. to return
2. to recur

Conjugation

Conjugation of terugkeren (weak, separable)
infinitive	terugkeren
past singular	keerde terug
past participle	teruggekeerd
infinitive	terugkeren
gerund	terugkeren n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	keer terug	keerde terug	terugkeer	terugkeerde
2nd person sing. (jij)	keert terug, keer terug2	keerde terug	terugkeert	terugkeerde
2nd person sing. (u)	keert terug	keerde terug	terugkeert	terugkeerde
2nd person sing. (gij)	keert terug	keerde terug	terugkeert	terugkeerde
3rd person singular	keert terug	keerde terug	terugkeert	terugkeerde
plural	keren terug	keerden terug	terugkeren	terugkeerden
subjunctive sing.1	kere terug	keerde terug	terugkere	terugkeerde
subjunctive plur.1	keren terug	keerden terug	terugkeren	terugkeerden
imperative sing.	keer terug
imperative plur.1	keert terug
participles	terugkerend	teruggekeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Related terms

• terugkeer

Descendants

• Afrikaans: terugkeer

Anagrams

• keren terug