æja

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaiːja/

  Rhymes: -aiːja

  Homophone: ægja

Etymology 1

From Old Norse æja, probably from a Proto-Germanic *ahjaną, related to Sanskrit अशनाति (aśnā́ti, “eat”), Ancient Greek ἄκολος (ákolos, “morsel”).

Verb

æja (weak verb, third-person singular past indicative áði, supine áð)

1. when traveling, to stop to rest or eat

Etymology 2

Likely from a Proto-Germanic *ahjǭ, related to æja (1).

Noun

æja f (genitive singular æju, nominative plural æjur)

1. a small piece of something

Declension

declension of æja

f-w1	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	æja	æjan	æjur	æjurnar
accusative	æju	æjuna	æjur	æjurnar
dative	æju	æjunni	æjum	æjunum
genitive	æju	æjunnar	æja	æjanna

Etymology 3

From the interjection æ.

Verb

æja (weak verb, third-person singular past indicative æjaði, supine æjað)

1. to say æ; to complain in reaction to pain or disappointment

Conjugation

æja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að æja
supine (sagnbót)		æjað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		æjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég æja	við æjum	present (nútíð)	ég æi	við æjum
	þú æjar	þið æið		þú æir	þið æið
	hann, hún, það æjar	þeir, þær, þau æja		hann, hún, það æi	þeir, þær, þau æi
past (þátíð)	ég æjaði	við æjuðum	past (þátíð)	ég æjaði	við æjuðum
	þú æjaðir	þið æjuðuð		þú æjaðir	þið æjuðuð
	hann, hún, það æjaði	þeir, þær, þau æjuðu		hann, hún, það æjaði	þeir, þær, þau æjuðu
imperative (boðháttur)	æja (þú)	æið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	æjaðu	æiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Etymology 4

Alteration of jæja.

Interjection

æja

1. (slang, nonstandard) well, well then

References

• Ásgeir Blöndal Magnússon — Íslensk orðsifjabók, (1989). Reykjavík, Orðabók Háskólans. (Available on Málið.is under the “Eldra mál” tab.)