ægja

See also: œgja

Icelandic

Etymology

From Old Norse ǿgja, from Proto-Germanic *ōgijaną (“to frighten, to scare”), causative of *aganą (“to fear, to be scared”). Cognate with Old English onœ̄ġan, Gothic 𐍉𐌲𐌾𐌰𐌽 (ōgjan).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaiːja/

  Rhymes: -aiːja

  Homophone: æja

Verb

ægja (weak verb, third-person singular past indicative ægði, supine ægt)

1. (transitive, governs the dative) to frighten
2. (impersonal) to be afraid, to fear
3. (impersonal) to become mixed up or jumbled

   Öllu ægir saman!

   Everything is mixed up!

Declension

ægja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að ægja
supine (sagnbót)		ægt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		ægjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég ægi	við ægjum	present (nútíð)	ég ægi	við ægjum
	þú ægir	þið ægið		þú ægir	þið ægið
	hann, hún, það ægir	þeir, þær, þau ægja		hann, hún, það ægi	þeir, þær, þau ægi
past (þátíð)	ég ægði	við ægðum	past (þátíð)	ég ægði	við ægðum
	þú ægðir	þið ægðuð		þú ægðir	þið ægðuð
	hann, hún, það ægði	þeir, þær, þau ægðu		hann, hún, það ægði	þeir, þær, þau ægðu
imperative (boðháttur)	æg (þú)	ægið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	ægðu	ægiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.