δειλότης

Ancient Greek

Etymology

From δειλός (deilós) +‎ -της (-tēs).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /deː.ló.tɛːs/ → /ðiˈlo.tis/ → /ðiˈlo.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /deː.ló.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /diˈlo.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ðiˈlo.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ðiˈlo.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ðiˈlo.tis/

Adjective

δειλότης • (deilótēs) f (genitive δειλότητος); third declension

1. (hapax) cowardice

Inflection

Third declension of ἡ δειλότης; τῆς δειλότητος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ δειλότης hē deilótēs	τὼ δειλότητε tṑ deilótēte	αἱ δειλότητες hai deilótētes
Genitive	τῆς δειλότητος tês deilótētos	τοῖν δειλοτήτοιν toîn deilotḗtoin	τῶν δειλοτήτων tôn deilotḗtōn
Dative	τῇ δειλότητῐ têi deilótēti	τοῖν δειλοτήτοιν toîn deilotḗtoin	ταῖς δειλότησῐ / δειλότησῐν taîs deilótēsi(n)
Accusative	τὴν δειλότητᾰ tḕn deilótēta	τὼ δειλότητε tṑ deilótēte	τᾱ̀ς δειλότητᾰς tā̀s deilótētas
Vocative	δειλότης deilótēs	δειλότητε deilótēte	δειλότητες deilótētes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ts.

Further reading

• “δειλότης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• δειλότης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• δειλότης in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)