διστακτικός

Greek

Etymology

From Ancient Greek διστακτικός (distaktikós), from διστάζω (distázō).

Adjective

διστακτικός • (distaktikós) m (feminine διστακτική, neuter διστακτικό)

1. hesitant, timid

Declension

Declension of διστακτικός

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	διστακτικός •	διστακτική •	διστακτικό •	διστακτικοί •	διστακτικές •	διστακτικά •
genitive	διστακτικού •	διστακτικής •	διστακτικού •	διστακτικών •	διστακτικών •	διστακτικών •
accusative	διστακτικό •	διστακτική •	διστακτικό •	διστακτικούς •	διστακτικές •	διστακτικά •
vocative	διστακτικέ •	διστακτική •	διστακτικό •	διστακτικοί •	διστακτικές •	διστακτικά •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο διστακτικός, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο διστακτικός, etc.)

Degrees of comparison by suffixation

comparative	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	διστακτικότερος •	διστακτικότερη •	διστακτικότερο •	διστακτικότεροι •	διστακτικότερες •	διστακτικότερα •
genitive	διστακτικότερου •	διστακτικότερης •	διστακτικότερου •	διστακτικότερων •	διστακτικότερων •	διστακτικότερων •
accusative	διστακτικότερο •	διστακτικότερη •	διστακτικότερο •	διστακτικότερους •	διστακτικότερες •	διστακτικότερα •
vocative	διστακτικότερε •	διστακτικότερη •	διστακτικότερο •	διστακτικότεροι •	διστακτικότερες •	διστακτικότερα •
derivations	relative superlative: ο + comparative forms (eg "ο διστακτικότερος", etc)
Absolute superlative	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	διστακτικότατος •	διστακτικότατη •	διστακτικότατο •	διστακτικότατοι •	διστακτικότατες •	διστακτικότατα •
genitive	διστακτικότατου •	διστακτικότατης •	διστακτικότατου •	διστακτικότατων •	διστακτικότατων •	διστακτικότατων •
accusative	διστακτικότατο •	διστακτικότατη •	διστακτικότατο •	διστακτικότατους •	διστακτικότατες •	διστακτικότατα •
vocative	διστακτικότατε •	διστακτικότατη •	διστακτικότατο •	διστακτικότατοι •	διστακτικότατες •	διστακτικότατα •

Derived terms

• διστακτικότητα f (distaktikótita, “hesitation, diffidence”)

Related terms

• δισταγμός m (distagmós, “hesitation, pause, unwillingness”)
• διστάζω (distázo, “to hesitate”)

Further reading

• διστακτικός, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language