μενοινάω

Ancient Greek

From μένος (ménos).

μενοινάω • (menoináō)

Present: μενοινᾰ́ω (Epic, uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μενοινᾰ́ω, μενοινώω	μενοινᾰ́εις	μενοινᾰ́ει	μενοινᾰ́ετον	μενοινᾰ́ετον	μενοινᾰ́ομεν	μενοινᾰ́ετε	μενοινᾰ́ουσῐ(ν)
	subjunctive	μενοινᾰ́ω, μενοινᾰ́ωμῐ	μενοινᾰ́ῃς, μενοινᾰ́ῃσθᾰ	μενοινᾰ́ῃ(σῐ), μενοινᾱ́ᾳ(σῐ), μενοινήῃ(σι)	μενοινᾰ́ητον	μενοινᾰ́ητον	μενοινᾰ́ωμεν	μενοινᾰ́ητε	μενοινᾰ́ωσῐ(ν)
	optative	μενοινᾰ́οιμῐ	μενοινᾰ́οισ(θᾰ)	μενοινᾰ́οι	μενοινᾰ́οιτον	μενοινᾰοίτην	μενοινᾰ́οιμεν	μενοινᾰ́οιτε	μενοινᾰ́οιεν
	imperative		μενοίνᾰε	μενοινᾰέτω	μενοινᾰ́ετον	μενοινᾰέτων		μενοινᾰ́ετε	μενοινᾰόντων
		active
infinitive		μενοινᾰ́ειν
participle	m	μενοινᾰ́ων
	f	μενοινᾰ́ουσᾰ
	n	μενοινᾰ́ον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Present: μενοινᾰ́ω (Epic, contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μενοινᾰ́ω, μενοινώω	μενοινᾷς	μενοινᾷ	μενοινᾶτον	μενοινᾶτον	μενοινῶμεν	μενοινᾶτε	μενοινῶσῐ(ν)
	subjunctive	μενοινῶ, μενοινῶμῐ	μενοινᾷς, μενοινᾷσθᾰ	μενοινᾰ́ῃ(σῐ), μενοινᾱ́ᾳ(σῐ), μενοινήῃ(σι)	μενοινᾶτον	μενοινᾶτον	μενοινῶμεν	μενοινᾶτε	μενοινῶσῐ(ν)
	optative	μενοινῷμι	μενοινῷς	μενοινῷ	μενοινῷτον	μενοινῴτην	μενοινῷμεν	μενοινῷτε	μενοινῷεν
	imperative		μενοίνᾱ	μενοινᾱ́τω	μενοινᾶτον	μενοινᾱ́των		μενοινᾶτε	μενοινώντων
		active
infinitive		μενοινᾶν/μενοινήμεναι
participle	m	μενοινῶν
	f	μενοινῶσᾰ
	n	μενοινῶν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: ἐμενοίνᾰον (Epic, uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐμενοίνᾰον	ἐμενοίνᾰες	ἐμενοίνᾰε(ν)	ἐμενοινᾰ́ετον	ἐμενοινᾰέτην	ἐμενοινᾰ́ομεν	ἐμενοινᾰ́ετε	ἐμενοίνᾰον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐμενοίνων	ἐμενοίνᾱς	ἐμενοίνᾱ	ἐμενοινᾶτον	ἐμενοινᾱ́την	ἐμενοινῶμεν	ἐμενοινᾶτε	ἐμενοίνων
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Imperfect: μενοίνᾰον (Epic, uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μενοίνᾰον, μενοίνεον	μενοίνᾰες	μενοίνᾰε(ν)	μενοινᾰ́ετον	μενοινᾰέτην	μενοινᾰ́ομεν	μενοινᾰ́ετε	μενοίνᾰον, μενοίνεον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μενοίνᾰον, μενοίνεον	μενοίνᾱς	μενοίνᾱ	μενοινᾶτον	μενοινᾱ́την	μενοινῶμεν	μενοινᾶτε	μενοίνᾰον, μενοίνεον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐμενοίνησᾰ	ἐμενοίνησᾰς	ἐμενοίνησε(ν)	ἐμενοινήσᾰτον	ἐμενοινησᾰ́την	ἐμενοινήσᾰμεν	ἐμενοινήσᾰτε	ἐμενοίνησᾰν
	subjunctive	μενοινήσω, μενοινήσωμῐ	μενοινήσῃς, μενοινήσῃσθᾰ	μενοινήσῃ, μενοινήσῃσῐ	μενοινήσητον	μενοινήσητον	μενοινήσωμεν	μενοινήσητε	μενοινήσωσῐ(ν)
	optative	μενοινήσαιμῐ	μενοινήσαις, μενοινήσαισθᾰ, μενοινήσειᾰς	μενοινήσειε(ν), μενοινήσαι	μενοινησεῖτον	μενοινησείτην	μενοινησεῖμεν	μενοινησεῖτε	μενοινησεῖεν
	imperative		μενοίνησον	μενοινησᾰ́τω	μενοινήσᾰτον	μενοινησᾰ́των		μενοινήσᾰτε	μενοινησᾰ́ντων
		active
infinitive		μενοινῆσαι/μενοινησᾰ́μεν/μενοινησᾰμέναι
participle	m	μενοινήσᾱς
	f	μενοινήσᾱσᾰ
	n	μενοινῆσᾰν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	μενοίνησᾰ	μενοίνησᾰς	μενοίνησε(ν)	μενοινήσᾰτον	μενοινησᾰ́την	μενοινήσᾰμεν	μενοινήσᾰτε	μενοίνησᾰν
	subjunctive	μενοινήσω, μενοινήσωμῐ	μενοινήσῃς, μενοινήσῃσθᾰ	μενοινήσῃ, μενοινήσῃσῐ	μενοινήσητον	μενοινήσητον	μενοινήσωμεν	μενοινήσητε	μενοινήσωσῐ(ν)
	optative	μενοινήσαιμῐ	μενοινήσαις, μενοινήσαισθᾰ, μενοινήσειᾰς	μενοινήσειε(ν), μενοινήσαι	μενοινησεῖτον	μενοινησείτην	μενοινησεῖμεν	μενοινησεῖτε	μενοινησεῖεν
	imperative		μενοίνησον	μενοινησᾰ́τω	μενοινήσᾰτον	μενοινησᾰ́των		μενοινήσᾰτε	μενοινησᾰ́ντων
		active
infinitive		μενοινῆσαι/μενοινησᾰ́μεν/μενοινησᾰμέναι
participle	m	μενοινήσᾱς
	f	μενοινήσᾱσᾰ
	n	μενοινῆσᾰν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.