πεκτέω

Ancient Greek

Etymology

Related to κτείς (kteís, “a comb”) and πέκω (pékō, “to comb”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pek.té.ɔː/ → /pekˈte.o/ → /pekˈte.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pek.té.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pekˈte.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pekˈte.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pekˈte.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pekˈte.o/

Verb

πεκτέω • (pektéō)

1. to shear, to clip

Inflection

   Present: πεκτέω, πεκτέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	πεκτέω	πεκτέεις	πεκτέει	πεκτέετον	πεκτέετον	πεκτέομεν	πεκτέετε	πεκτέουσῐ(ν)
	subjunctive	πεκτέω	πεκτέῃς	πεκτέῃ	πεκτέητον	πεκτέητον	πεκτέωμεν	πεκτέητε	πεκτέωσῐ(ν)
	optative	πεκτέοιμῐ	πεκτέοις	πεκτέοι	πεκτέοιτον	πεκτεοίτην	πεκτέοιμεν	πεκτέοιτε	πεκτέοιεν
	imperative		πέκτεε	πεκτεέτω	πεκτέετον	πεκτεέτων		πεκτέετε	πεκτεόντων
middle/ passive	indicative	πεκτέομαι	πεκτέῃ, πεκτέει	πεκτέεται	πεκτέεσθον	πεκτέεσθον	πεκτεόμεθᾰ	πεκτέεσθε	πεκτέονται
	subjunctive	πεκτέωμαι	πεκτέῃ	πεκτέηται	πεκτέησθον	πεκτέησθον	πεκτεώμεθᾰ	πεκτέησθε	πεκτέωνται
	optative	πεκτεοίμην	πεκτέοιο	πεκτέοιτο	πεκτέοισθον	πεκτεοίσθην	πεκτεοίμεθᾰ	πεκτέοισθε	πεκτέοιντο
	imperative		πεκτέου	πεκτεέσθω	πεκτέεσθον	πεκτεέσθων		πεκτέεσθε	πεκτεέσθων
		active				middle/passive
infinitive		πεκτέειν				πεκτέεσθαι
participle	m	πεκτέων				πεκτεόμενος
	f	πεκτέουσᾰ				πεκτεομένη
	n	πεκτέον				πεκτεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Present: πεκτῶ, πεκτοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	πεκτῶ	πεκτεῖς	πεκτεῖ	πεκτεῖτον	πεκτεῖτον	πεκτοῦμεν	πεκτεῖτε	πεκτοῦσῐ(ν)
	subjunctive	πεκτῶ	πεκτῇς	πεκτῇ	πεκτῆτον	πεκτῆτον	πεκτῶμεν	πεκτῆτε	πεκτῶσῐ(ν)
	optative	πεκτοίην, πεκτοῖμῐ	πεκτοίης, πεκτοῖς	πεκτοίη, πεκτοῖ	πεκτοῖτον, πεκτοίητον	πεκτοίτην, πεκτοιήτην	πεκτοῖμεν, πεκτοίημεν	πεκτοῖτε, πεκτοίητε	πεκτοῖεν, πεκτοίησᾰν
	imperative		πέκτει	πεκτείτω	πεκτεῖτον	πεκτείτων		πεκτεῖτε	πεκτούντων
middle/ passive	indicative	πεκτοῦμαι	πεκτεῖ, πεκτῇ	πεκτεῖται	πεκτεῖσθον	πεκτεῖσθον	πεκτούμεθᾰ	πεκτεῖσθε	πεκτοῦνται
	subjunctive	πεκτῶμαι	πεκτῇ	πεκτῆται	πεκτῆσθον	πεκτῆσθον	πεκτώμεθᾰ	πεκτῆσθε	πεκτῶνται
	optative	πεκτοίμην	πεκτοῖο	πεκτοῖτο	πεκτοῖσθον	πεκτοίσθην	πεκτοίμεθᾰ	πεκτοῖσθε	πεκτοῖντο
	imperative		πεκτοῦ	πεκτείσθω	πεκτεῖσθον	πεκτείσθων		πεκτεῖσθε	πεκτείσθων
		active				middle/passive
infinitive		πεκτεῖν				πεκτεῖσθαι
participle	m	πεκτῶν				πεκτούμενος
	f	πεκτοῦσᾰ				πεκτουμένη
	n	πεκτοῦν				πεκτούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• “πεκτέω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “πεκτέω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• πεκτέω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette