προηγούμενο

See also: προηγούμενον

Greek

Pronunciation

• IPA^(key): /pro.i.ˈɣu.me.no/
• Hyphenation: προ‧η‧γού‧με‧νο

Etymology 1

Neuter of the present participle προηγούμενος (proïgoúmenos).

Noun

προηγούμενο • (proïgoúmeno) n (plural προηγούμενα)

1. preceding event with repercussions, a precedent

   Υπάρχει νομικό προηγούμενο. ― Ypárchei nomikó proïgoúmeno. ― There is a legal precedent.

   Έχουν ένα κακό προηγούμενο στη σχέση τους. ― Échoun éna kakó proïgoúmeno sti schési tous. ― There is a bad prior event in their relationship.

   1. (expressions) unprecedented, unexpected

   • χωρίς προηγούμενο. ― chorís proïgoúmeno. ― literally: without precedent.
   • δεν έχει προηγούμενο. ― den échei proïgoúmeno. ― literally: It does not have a precedent.
   • άνευ προηγουμένου literally: without precedent. surprisingly unexpected. (learned expression with preposition άνευ+genitive case.)

2. (in the plural) τα προηγούμενα (ta proïgoúmena)
   1. preceding events, actions

      Tο επεισόδιο του σήριαλ ξεκινά με περίληψη των προηγουμένων.

      To epeisódio tou sírial xekiná me perílipsi ton proïgouménon.

      The serial's episode begins with a summary of previous [episodes].

   2. previous loose ends, hostilities

      Δεν μιλιούνται, γιατί έχουν προηγούμενα.

      Den milioúntai, giatí échoun proïgoúmena.

      They do not speak to each other, because they have previous [differences].

Declension

Declension of προηγούμενο

	singular	plural
nominative	προηγούμενο •	προηγούμενα •
genitive	προηγουμένου •,  προηγούμενου •	προηγουμένων •
accusative	προηγούμενο •	προηγούμενα •
vocative	προηγούμενο •	προηγούμενα •

Synonyms

• δεδικασμένο n (dedikasméno, “precedent, prior judgement”) (law)

Etymology 2

Masculine accusative singular of the present participle προηγούμενος.

Noun

προηγούμενο • (proïgoúmeno) m

1. Accusative singular form of προηγούμενος (proïgoúmenos).

Etymology 3

Inflectional form of the present participle προηγούμενος (proïgoúmenos).

Participle

1. Accusative masculine singular form of προηγούμενος (proïgoúmenos).
2. Nominative, accusative and vocative neuter singular form of προηγούμενος (proïgoúmenos).