προπάροιθε

Ancient Greek

Alternative forms

• προπάροιθ’ (propároith’) — apocopic
• προπάροιθεν (propároithen) — with movable nu

Etymology

προ- (pro-) +‎ πάροιθε (pároithe)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pro.pá.roi̯.tʰe/ → /proˈpa.ry.θe/ → /proˈpa.ri.θe/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pro.pá.roi̯.tʰe/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /proˈpa.ry.tʰe/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /proˈpa.ry.θe/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /proˈpa.ry.θe/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /proˈpa.ri.θe/

Preposition

προπάροιθε • (propároithe) (governs the genitive)

1. before (spatial), in front of
2. before (temporal), prior to

Adverb

προπάροιθε • (propároithe)

1. before (spatial), in front
2. beforehand (temporal), first

Further reading

• “προπάροιθε”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press