σπαρνός

Ancient Greek

Etymology

Verbal adjective formation from σπείρω (speírō, “I sow”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /spar.nós/ → /sparˈnos/ → /sparˈnos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /spar.nós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /sparˈnos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /sparˈnos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /sparˈnos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /sparˈnos/

Adjective

σπαρνός • (sparnós) m (feminine σπαρνή, neuter σπαρνόν); first/second declension

1. (poetic, rare) sparse, rare, scarce

Inflection

First and second declension of σπαρνός; σπαρνή; σπαρνόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		σπαρνός sparnós	σπαρνή sparnḗ	σπαρνόν sparnón		σπαρνώ sparnṓ	σπαρνᾱ́ sparnā́	σπαρνώ sparnṓ		σπαρνοί sparnoí	σπαρναί sparnaí	σπαρνᾰ́ sparná
Genitive		σπαρνοῦ sparnoû	σπαρνῆς sparnês	σπαρνοῦ sparnoû		σπαρνοῖν sparnoîn	σπαρναῖν sparnaîn	σπαρνοῖν sparnoîn		σπαρνῶν sparnôn	σπαρνῶν sparnôn	σπαρνῶν sparnôn
Dative		σπαρνῷ sparnôi	σπαρνῇ sparnêi	σπαρνῷ sparnôi		σπαρνοῖν sparnoîn	σπαρναῖν sparnaîn	σπαρνοῖν sparnoîn		σπαρνοῖς sparnoîs	σπαρναῖς sparnaîs	σπαρνοῖς sparnoîs
Accusative		σπαρνόν sparnón	σπαρνήν sparnḗn	σπαρνόν sparnón		σπαρνώ sparnṓ	σπαρνᾱ́ sparnā́	σπαρνώ sparnṓ		σπαρνούς sparnoús	σπαρνᾱ́ς sparnā́s	σπαρνᾰ́ sparná
Vocative		σπαρνέ sparné	σπαρνή sparnḗ	σπαρνόν sparnón		σπαρνώ sparnṓ	σπαρνᾱ́ sparnā́	σπαρνώ sparnṓ		σπαρνοί sparnoí	σπαρναί sparnaí	σπαρνᾰ́ sparná
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		σπαρνῶς sparnôs				σπαρνότερος sparnóteros				σπαρνότᾰτος sparnótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “σπαρνός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• σπαρνός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette