σπευστικός

Ancient Greek

Etymology

From σπεύδω (speúdō, “to hasten”) +‎ -τικός (-tikós)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /speu̯s.ti.kós/ → /speɸs.tiˈkos/ → /spefs.tiˈkos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /speu̯s.ti.kós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /spews.tiˈkos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /speɸs.tiˈkos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /spefs.tiˈkos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /spefs.tiˈkos/

Adjective

σπευστῐκός • (speustikós) m (feminine σπευστῐκή, neuter σπευστῐκόν); first/second declension

1. hasty, expeditious
   • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, Nicomachean Ethics 4.1125a.34:

     οὐ γὰρ σπευστικὸς ὁ περὶ ὀλίγα σπουδάζων, οὐδὲ σύντονος ὁ μηδὲν μέγα οἰόμενος·

     ou gàr speustikòs ho perì olíga spoudázōn, oudè súntonos ho mēdèn méga oiómenos;

     • Translation by D. P. Chase

       for he who is earnest about few things is not likely to be in a hurry, nor he who esteems nothing great to be very intent

Declension

First and second declension of σπευστῐκός; σπευστῐκή; σπευστῐκόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		σπευστῐκός speustikós	σπευστῐκή speustikḗ	σπευστῐκόν speustikón		σπευστῐκώ speustikṓ	σπευστῐκᾱ́ speustikā́	σπευστῐκώ speustikṓ		σπευστῐκοί speustikoí	σπευστῐκαί speustikaí	σπευστῐκᾰ́ speustiká
Genitive		σπευστῐκοῦ speustikoû	σπευστῐκῆς speustikês	σπευστῐκοῦ speustikoû		σπευστῐκοῖν speustikoîn	σπευστῐκαῖν speustikaîn	σπευστῐκοῖν speustikoîn		σπευστῐκῶν speustikôn	σπευστῐκῶν speustikôn	σπευστῐκῶν speustikôn
Dative		σπευστῐκῷ speustikôi	σπευστῐκῇ speustikêi	σπευστῐκῷ speustikôi		σπευστῐκοῖν speustikoîn	σπευστῐκαῖν speustikaîn	σπευστῐκοῖν speustikoîn		σπευστῐκοῖς speustikoîs	σπευστῐκαῖς speustikaîs	σπευστῐκοῖς speustikoîs
Accusative		σπευστῐκόν speustikón	σπευστῐκήν speustikḗn	σπευστῐκόν speustikón		σπευστῐκώ speustikṓ	σπευστῐκᾱ́ speustikā́	σπευστῐκώ speustikṓ		σπευστῐκούς speustikoús	σπευστῐκᾱ́ς speustikā́s	σπευστῐκᾰ́ speustiká
Vocative		σπευστῐκέ speustiké	σπευστῐκή speustikḗ	σπευστῐκόν speustikón		σπευστῐκώ speustikṓ	σπευστῐκᾱ́ speustikā́	σπευστῐκώ speustikṓ		σπευστῐκοί speustikoí	σπευστῐκαί speustikaí	σπευστῐκᾰ́ speustiká
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		σπευστῐκῶς speustikôs				σπευστῐκώτερος speustikṓteros				σπευστῐκώτᾰτος speustikṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• → Latin: speusticus

Further reading

• σπευστικός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• “σπευστικός”, in ΛΟΓΕΙΟΝ [Logeion] (in English, French, Spanish, German, Dutch and Chinese), University of Chicago, 2011
• “σπευστικός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press