στοιχαδίτης

Ancient Greek

Etymology

στοιχάς (stoikhás, stem: στοιχᾰδ-, stoikhad-) +‎ -ίτης (-ítēs)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /stoi̯.kʰa.dǐː.tɛːs/ → /sty.xaˈði.tis/ → /sti.xaˈði.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /stoi̯.kʰa.dǐː.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /sty.kʰaˈdi.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /sty.xaˈði.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /sty.xaˈði.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /sti.xaˈði.tis/

Adjective

στοιχᾰδῑ́της • (stoikhadī́tēs) m (genitive στοιχᾰδῑ́του), first declension

1. flavoured with the plant στοιχάς (stoikhás)
   • 40 CE – 90 CE, Dioscorides, Materia medica 5.42
   • Diosc. 5.54

Declension

First declension of ὁ στοιχᾰδῑ́της; τοῦ στοιχᾰδῑ́του (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ στοιχᾰδῑ́της ho stoikhadī́tēs	τὼ στοιχᾰδῑ́τᾱ tṑ stoikhadī́tā	οἱ στοιχᾰδῖται hoi stoikhadîtai
Genitive	τοῦ στοιχᾰδῑ́του toû stoikhadī́tou	τοῖν στοιχᾰδῑ́ταιν toîn stoikhadī́tain	τῶν στοιχᾰδῑτῶν tôn stoikhadītôn
Dative	τῷ στοιχᾰδῑ́τῃ tôi stoikhadī́tēi	τοῖν στοιχᾰδῑ́ταιν toîn stoikhadī́tain	τοῖς στοιχᾰδῑ́ταις toîs stoikhadī́tais
Accusative	τὸν στοιχᾰδῑ́την tòn stoikhadī́tēn	τὼ στοιχᾰδῑ́τᾱ tṑ stoikhadī́tā	τοὺς στοιχᾰδῑ́τᾱς toùs stoikhadī́tās
Vocative	στοιχᾰδῖτᾰ stoikhadîta	στοιχᾰδῑ́τᾱ stoikhadī́tā	στοιχᾰδῖται stoikhadîtai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• “στοιχαδίτης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press